SANTIAGO DE COMPOSTELA- GELDROP

Het is stil geweest op mijn log, immers ik was bezig met de voorbereiding van de fietstocht van Santiago de Compostela naar Geldrop.

Inmiddels zit de tocht van ruim 2600 km fietsend, lopend, ploegend door modder, kamperend en slapen in diverse herbergen samen met mijn broer Michel erop.

Het ging niet vanzelf deze 6 weken. Onderweg hebben we veel mensen ontmoet.

 Optimisten en zij die er doorheen zaten, ons beide verging het niet anders.

Warmte, regen, koude, vermoeidheid, slapen op 2 vierkante meter, dreigend onweer, verfietsingen en onze  verschillen in karakter gaven in deze 6 weken regelmatig aanleiding tot zelf veroorzaakt onweer.

Michel heeft zijn foto verslag inmiddels op www.michelpinxt.nl  staan,  mijn digitaal verslag komt later, even onthaasten na gehaast.

Ik realiseer me dat onze voorbereidingen onvoldoende geweest  zijn.

 Hiermee bedoel ik niet het fietsen, maar meer wat komen twee broers kamperend in zon, regen, wind,  wegen, winkels en slaapplaatsen  tegen?

Ik ging voor het avontuur, Michel in mijn beleving voor de zekerheid van elke dag, die zekerheid hebben we 6 weken niet gevonden en gekregen.

Achteraf  is een conclusie snel getrokken, maar als je beide de eindstreep bereikt en zij die je lief zijn in de armen sluit weet je waar voor je het  gedaan hebt.

 Michel en ik hebben  blindelings te veel vertrouwd op elkaars vermeende kwaliteiten, dom, want die kwaliteiten hebben we al fietsend opnieuw moeten ontdekken.

Daarnaast hebben we ons verkeken op wijze van leven, visie en  karakter na 40 jaar. Echt elkaar nog kennen na jeugdjaren  is van ons beide een misvatting geweest.

Spijt heb ik niet van onze tocht. Het was een hernieuwde kennismaking als broers en voor beide met een eigen beleving.

Beide beseffen we dat we voortaan een fietstocht tot een dag moeten beperken, daar hoeven we geen 2600 km over te doen.

Pelgrim word je niet zo maar, dat heb ik geleerd.

AS-KRUIS(T)-JE

Het is al een aantal dagen stil  in het  luchtruim.

Ook ik heb na aswoensdag  schrijfrust genomen om mijn hoofd dampvrij te maken van het Carnaval.

Vliegtuigen en askruisjes hebben qua vorm veel gemeen, alleen het ene vliegt en het ander is vervlogen.

Echter nu niets meer vliegt, vervliegt voor luchtvaartmaatschappijen ook nog het  financieel  + je.

Doordat IJsland  geen lid is van de E.U mag daar nog overal openbaar gerookt worden.  Elders in Europa zitten mensen in zak en as.

Echter degene waar het luchtruim primair voor bestemd is vliegen ongehinderd over grenzen en zonder geluidsoverlast al kwetterend  hun vrijheid tegemoet.

Het is de natuur die  met regelmaat  ons mensen waar ook ter wereld met beide benen weer op de grond zet.

De ene keer is het de zee die neemt, de ander keer de lucht. Daar tussen door bewegen wij ons mensen.

 Maar we zijn uit stof gemaakt en tot stof of as zullen we wederkeren, een waarheid als een koe.

SPINNETJE OP MIJN WANG

 

Opa er zit een spinnetje op je wang wijzend onder mijn oor zegt  kleindochter Lola-Kay van drie.

Het is een lief spinnetje antwoord ik want het komt mijn wang kietelen en kusjes geven.

Zij neemt het voor kennisgeving aan en duikt  als roodkapje haar tenthuis in, met de kerstden van 2009 als bos in onze verbouwde woonkamer.

Als mijn dochter haar komt ophalen, de resten van mijn hechtingen ziet en vraagt is het kankervlekje verwijderd? Roept roodkapje vanuit de tent.

Nee mama, opa wordt gekust door een spinnetje, kijk maar het blijft er  gewoon zitten.

Zo is het Lola-Kay, er zijn ook lieve niet giftige spinnen.

LENTE

 

Het is nog steeds winter en ik heb in mijn jeugd geleerd dat lente, zomer,herfst en winter op de 21 ste in maart,  juni, september en december beginnen.

Alles was toen helder en duidelijk.

Naarmate ik groot werd en ging verdienen kwam mijn maandsalaris vanaf dat moment op de 21 ste van de maand binnen.

Dit is geen toeval maar afgeleid  van de seizoenen. Tot op de dag van vandaag is dit voor mij een zekerheid.

Tegenwoordig spreken weerkundigen over meterologische seizoenen.

Die wisselen qua tijd, maar als mijn salaris hier onderhevig aan wordt heb ik een financieel gat en op zo’n  kraterinslag zit ik niet te wachten.

Ook al zouden jullie het niet vermoeden, financieel houd ik van structuur.

Natuurlijk hopen we allen dat de lente eerder begint, de zomer langer duurt, de winter voorbij is voor het strooizout op is ,het salaris voor de 21 ste op onze rekening staat en onze dood nog een eeuwigheid op zich laat wachten.

Gelukkig kiest de natuur zijn eigen weg en blijven de banken gestructureerd de 21 ste uit betalen. 

Zodra zij het seizoen in uitbetaling gaan verschuiven, wordt het oppassen geblazen, immers banken zijn niet natuurlijk.

GEMIST GOUD

Een ieder komt in zijn leven momenten tegen dat hij of zij een verkeerde wissel maakt.

Dit is iets anders dan een scheve schaats rijden.

Bij een verkeerde wissel kun je de vraag stellen, wie is daar schuldig aan?

Waren het mijn ouders, mijn onderwijskrachten, broer(s), zus(sen), echtgenoot, vrienden, of  in  Sven Kramer zijn geval zijn coach?

In alle gevallen blijft het een kip-ei verhaal, immers ook ik blijf als individu verantwoordelijk voor mijn beslissingen.

Koersen op vertrouwen in een ander is niet verkeerd, maar als je  er blind voor gaat ontloop je eigen verantwoordelijkheid en kun je de plank mis slaan.

Goud voor de mens Kemkers en Kramer, na het wegdrukken uit terechte boosheid en een radelose caoch op de foto  kwam de dag er na  het symbolisch goud van verzoening, het puur olympisch gevoel.

Mooi mannen, dit goud gaat de geschiedenis boeken in.

KANKERVLEKJE

Je komt met een onrustige maagvraag binnen bij je huisarts maar gaat met een nog waarschijnlijk goedaardig kankertje of melanoom genaamd aan je rechterslaap naar huis.

Nee mijn maag slaat hier niet extra van op hol, maar het ding moet wel verwijderd worden in maart voor het kwaadaardig kan worden.

Een kweekje hoort hierbij, immers je weet maar nooit.

Zorgen hoef ik me niet  te maken ondanks vader, twee broers en een neef  ons verlaten hebben allen min of meer door kanker.

Het blijft altijd kop of munt in een mensenleven, ook voor mij. Dus ga ik voor de lente.

SEXMISBRUIK BINNEN DE KATHOLIEKE KERK

Je leest en hoort er steeds meer over. Amerika, Ierland en Duitsland zijn inmiddels uit de  kast.

Tijd voor Nederland, immers een wereldkerk is grensoverschreidend en sexmisbruik kuist men niet met een Nederlands wijsvingertje aan de grens.

Het boven afgebeeld seminarie annex klooster te Merkelbeek lag nabij Brunssem.

Pater Rector van dit Sint Bernardus college  heb ik  al hop paardje hop rijdend in pij met Amsterdams  Ruudje van 12 op zijn schoot spontaan in het klaarkomen verstoord doordat hij mijn kloppen op de deur als 13 jarige niet hoort.

Dit krijg je als je gefixeerd bent op eigen genot.

Mijn studie resultaten waren matig, maar voor pater rector moet het een opluchting geweest  zijn dat hij mij kon verbannen zonder gezichtsverlies naar het  Brabantse Juvenaat  te Boxmeer.

Hier was geen sprake van misbruik door volwassenen. Hier werd  sex-verkennertje gespeeld tussen een aantal opbloeinde juvenisten pubers.

Na betrapt te zijn door een rechtgvaardige pater Rector Herman van Langen, en deze  naam spreek ik met respect uit als mijn leermeester, gingen ze wel in de ban om vervolgens naar Twente en het Rijk van Nijmegen terug te keren.

Ik denk  als hij nu  nog geleefd zou hebben, zijn toenmalig standpunt  milder geweest zou zijn.

Helaas moet ik mijn veronderstelling betreffende rector Herman van Langen bij stellen. Een van de jongens  die het juvenaat moest verlaten, liet me na een zoektocht weten (2011) dat hij door betreffende Rector misbruikt was en na verdere weigering onder valse beschuldiging weer naar Wierden kon vertrekken waar hij alle zeilen moest bijzetten om zijn moeder een weduwe te overtuigen van zijn gelijk.

Na mijn intreden als novice (18 ) in de Karmelieten orde te Boxmeer heb ik slechts eenmaal twee  novicen intens omstrengeld in pij elkaar zien kussen.

Beide zullen nu rondom 63 jaar zijn.

De een is  nu deken in het westen van het land en de ander is werkzaam als pastor nabij Mainz te Duitsland.

Of ze samen nog liefde voor elkaar hebben weet ik niet, maar ik vermoed dat beide  nog in de Karmelietenkast zitten en dit als veilig voelen.

Verblijvend bij de congregatie van de Fraters van Utrecht werkzaam in een kinderbeschermingsinternaat te Borculo als groepsleider (1968-1972) wordt een zekere frater Marius werkzaam op de Bruggroep van de ene op de andere dag overgeplaatst na elders in het land.

Het gerucht gaat dat hij sexueel 18 jongens misbruikt heeft  tussen 12 en 14 jaar oud.

Niemand hoort meer iets van de frater, iedereen zwijgt en ook wij lekengroepsleiding gaan mee met het kerkelijk machtspel.

Zo ging het in de jaren 1960 -1970, ik vraag me af  is 2010 echt anders?

In het klooster te Zenderen werden wij  als jonge kloosterlingen  gewaarschuwd door pater  prefect  terughoudend te zijn naar pater econoom.

Hij werd immers na misbruik met jongens op de LTS te Boxmeer verbannen naar Twente.

Als econoom was zijn domein vanaf  dat moment de vier muren binnen de kloostermuren.

In al deze situaties werden de slachtoffers doodgezwegen.

Door de daders naar elders over te plaatsen ontliepen kerken in vele gevallen haar verantwoordelijkheid en was het mogelijk weer een nieuwe vrijbrief voor de dader.

Ook al veroordeeld de paus het handelen, misbruik heeft altijd binnen deze wereldkerk bestaan. Immers wie macht heeft kan macht misbruiken.

Dit misbruik  beperkt zich daarom ook niet alleen  tot de katholieke kerk  maar komt voor in alle  kerkgenootschappen, secten, scholen, jeugd -en sportverenigingen.

En waar je helemaal niet van uitgaat  is binnen eigen familie realties.

Ook binnen ons democraties landje is er machtsspel tussen volwassenen en kinderen, laten we niet Roomser willen zijn dan de paus.

21 mei 2012

Dit verhaal heb ik geplaatst in 2010 niet verwachtend dat er zoveel op gereageerd zou worden via web-site als e-mail. Wel heb ik gemerkt dat personen meer van mij verwachten dan in mijn vermogen ligt en ik ook wil. Ik ben geen hulpverlener bij sexsueel misbruik daar zijn andere instanties voor en ik adviseer dan ook daar kontakt mee te zoeken. Mijn web-site is breed en ik schrijf  verhalen als ik daar zin in heb. En wie mijn site volgt heeft kunnen constateren dat mijn schrijven de afgelopen tijd matig geweest is.

groeten

Jo

TEUN GIJSSEN, EEN SCHILDER UIT RIEL

Veertien jaar kwam ik deze schilder- paradijsvogel zoals een journalist hem ooit beschreef al lopend of fietsend samen met zijn hond en katten dagelijks in de nabijheid van zijn “keet” op de Rielsedijk tegen op weg naar of van mijn werk.

Zelf vond ik Teun geen paradijslijke  uitstraling hebben, immers zijn sierlijke kuif was al lang kaal geplukt, en zijn vlasbaard was ook al jaren in de rui. 

Waarschijnlijk doelde de journalist op zijn paradijslijke vrijheid  van leven want die had hij.

14  jaar hebben wij elkaar vriendelijk  begroet, zonder elkaar echt te kennen. Door zijn zonderlinge leefwijze wist ik echter meer van Teun dan hij van mij neem ik aan.

Vandaag is het precies 100 jaar geleden dat deze exentrieke kunstenaar geboren werd in het Zeeuwse Kruiningen.

Na diverse omzwervingen in ons land strijkt hij neer in het Brabantse Riel toen nog behorend tot  de gemeente Zesgehuchten-Geldrop.

De plaatselijke kruidenierster weduwe Annie Sloots op Zesgehuchten waar Teun op zijn fiets de dagboodschappen haalt was tevens voor hem een buurt- en koffie adres. 

Echter Annie buurt ook met mij als ik sigaren haal. Zo leer ik beetje bij beetje  iets meer de mens Teun achter zijn doeken kennen en wie weet Teun van mij.

Teun was een mengeling tusssen kluizenaar, nomaad , kunstschilder en een mens levend te midden van de natuur. Hij reist al schilderend de wereld over maar Riel blijft zijn honk.

Als in 2000 zijn”keet” ontruimd wordt  komen 2500 schilderijen uit tallose hoeken en gaten te voorschijn zelfs van onder de vloer. Een deel ervan is door de muizen aangevreten.

Met Eindhoven had Teun een haat-liefde verhouding , immers  Riel met zijn

  ” woonkeet” werd ooit door Eindhoven geannexeerd en dit misnoegen liet hij blijken ook.

Exposeren deed hij veelal in kasteel Geldrop, en aan deze gemeente liet hij bij leven vele schilderijen na.

Ik herinner me nog dat de nabij gelegen galeriehouder JA,  op Riel waar ik het pottenbakkers draaiwerk onder mijn knie probeerde te krijgen een expositie met  hem wilde organiseren.

Joop en Alexandra konden het schudden als ex-westerlingen. Exposeren deed hij voor het gewone volk, met kakvolk  had hij niets.

Teun overlijdt op 8 februari 2003 op 93 jarige leeftijd. Zijn “keet” is afgebroken een klein pad vele malen door hem belopen is naar hem vernoemd.

Een terechte ode aan groot schilder in al zijn bescheidenheid.

JAARRINGEN

Soms zou ik boom willen zijn. Immers de meeste worden stokoud, laten alles stoicijns van ons mensen over zich heen komen en kennen hun geschiedenis en geografie vanuit slechts een punt. 

Discussie tussen bomen bestaat dan ook alleen maar uit wuiven.

Wij mensen doen dit anders. Wij verplaatsen ons,  en hebben een flexibele stam met beweeglijke takken onder en boven.

Bovendien hebben mannen een extra stammetje  zonder jaarring dat af en toe tot een  klein berkje uit groeit en verschrompeling kent met de voortgang der jaren.

Het mooie van een boomstam blijft na het vellen door mensen handen, zijn gestructureerde opbouw van jaarrringen, je zou bijna denken dat iedere boom autistisch is.

MARKT-VRIENDEN

Een bijzonder stel, beide heren.

Iedere woensdag spelen zij ondanks hun respectabele leeftijd al jaren verkennertje op de Geldropse markt. Beide kennen elkaar alleen maar van de markt en beperken hun vriendschap tot dit terrotorium.

Zodra zij elkaar gevonden hebben doen zij zich te goed aan een pintje in het markt cafe.

Echter al een aantal maanden zit dikke Jan als spraakmakend aangever (82) zonder dunne vriend Gerard als lijdend voorwerp ( 75) alleen in het cafe achter zijn pilsje, hetgeen hij ouderwets degelijk contant afrekend.

De  consumering van de dikke en de dunne bestaat gemiddeld uit 2 glazen, met een uitschuiver naar3 al gelang de conversatie met dames of de warmte van de zonnestralen.

Omdat ook ik marktbezoeker ben en het koppel met regelmaat begroet kan ik het niet laten te vragen naar de vermissing van Gerard.

Het zit tussen zijn oren en zaakje hieronder wijst dikke  Jan al gebarend naar het kruispunt waar beide benen naar links en rechts hun eigen pad vervolgen.

Fluisterend zegt hij, prostaat. Kwaadaardig vraag ik? Nee, dat is niet gebleken is zijn antwoord.

Maar waarom is hij er dan niet?

Meneer zegt Jan, sommige dingen in een mensen leven kunnen aardverschuivingen in iemands hoofd teweeg brengen. In ieder geval heeft  zoeken met speurhonden op de markt voor mij geen zin.

Na slechts een pilsje verlaat dikke Jan eenzaam de markt.