Wachtend op trein van Geldrop naar Eindhoven wordt ik al lopend over het perron overvallen door een boeket bloemen op de grond omringd door waxine lichtjes.
Naast de bloemen ligt een lieve indringende tekst van een vriendin opgedragen aan een zekere Lieke.
Het is een jaar geleden dat deze jonge meid, ik schat haar tussen 16 en 18 jaar voor de trein sprong.
Zelfmoord kent vele namen, tegenwoordig spreekt de maatschappij liever over zelfdoding.
In de psychiatrie noemt men het suicide, in de volksmond heeft iemand zich van kant gemaakt of ben je er uitgestapt, en voor de kerk heeft de dierbare het leven vroegtijdig verlaten.
Hoe we het ook willen benoemen de persoon die dit doet beneemt zich zelf van het eigen leven en daarmee ook van verder willen leven.
De achter blijvers vallen in een gat vol vraagtekens, schuldgevoelens, boosheid, verdriet en rouw.
Een deel van onze maatschappij zal de zelfdoder als laf beoordelen en in het geval van Lieke van mening zijn dat zij de machinist hiermee niet had mogen belasten.
Zelfmoord pleeg je niet zomaar is mijn mening en laf vind ik het al helemaal niet, immers er is moed voor nodig.
Ik ben er van overtuigd dat Lieke op het moment van springen niet met haar gedachten bezig was met het trauma wat dit bij de machinist teweeg zou brengen, zij wilde enkel en alleen dood en was daar op gefixeerd.
Wel vraag ik me af wat waren de onneembare blokkades die Lieke tot deze daad brachten?
Een antwoord op deze vraag heb ik niet, er kunnen immers vele factoren een rol spelen, persoonlijkheidsstructuur, opvoeding, relaties, verleden, traumatische ervaring, communicatie, omgevingsfactoren of een combinatie ervan.
Een oordeel heb ik net zo min, wat heb ik dan wel?
Misschien meer oog en aandacht voor elkaar waardoor we signalen eerder opvangen en de wanhoop voor kunnen zijn om het tij te kunnen keren.
Voor Lieke is het te laat, en dit doet pijn ondanks ik haar nooit gekend heb.
Als de trein weer voort denderd flitsen twee gedachten door mijn hoofd.
Mijn neef Maurice (45) vocht het afgelopen jaar tegen kanker om te overleven. Jij Lieke vocht in je hoofd maar kon voor jou gevoel niet meer verder leven.
Specialisten aan beide kanten staan dan met lege handen.
Beide zijn jullie dood, maar het zou je eigen kind zijn denk ik na 5 minuten aankomend in Eindhoven op weg naar een feest.
4 reacties
Comments feed for this article
mei 4, 2010 bij 10:59 pm
d
lieke was een ex vriendinnetje van mijn zoon.een heel lieve spontane meid,maar dat was de buitenkant…ze had het erg moeilijk met zich zelf en heeft ook tegen mijn zoon gezegt dat ze dit ooit zou doen.dit was ook een van de redenen dat het uitging,mijn zoon kon er niet mee overweg(was pas 15) en kon haar niet genoeg helpen voor zijn gevoel,ondanks heel veel praten met lieke.toch was het een grote schok om een jaar later te horen dat ze zichzelf toch van het leven had beroofd,ik heb er flink om gehuild(mezelf indenkende hoe ze zich gevoeld moet hebben om tot dit besluit te komen).mijn zoon was er stil van,maar zei”mam,niemand had haar kunnen helpen,hoe erg ook,ze heeft nu rust”.ik denk nog heel vaak aan haar,in de korte tijd dat ze bij ons over de vloer is gekomen heeft ze veel indruk gemaakt,die lieve lieve lieke!
mei 5, 2010 bij 1:00 pm
jopinxt
Geachte Mevrouw,
Mijn schrijven zal zeker bij u en uw zoon heel direct emotities oproepen, immers het pad van Lieke was en werd hoewel niet gewild toch een deel in jullie leven.
Hoe moeilijk ook, soms is het beter tijdig je eigen weg te kiezen. Immers een relatie tussen vriend en vriendin dient gelijkwaardig te zijn. Is dit niet het geval dan wordt de ander partij hulpverlener. Het neemt echter niet het gevoel van onmacht weg en de vele vraagtekens waarom de ene mens zingend door het leven gaat en de ander letterlijk voor de trein springt.
Voor jullie samen veel goeds
jo pinxt
januari 1, 2011 bij 11:19 pm
Thirza
Lieve papa Jo,
Ik ben erg onder de indruk van dit stukje verhaal…..
Ook onder andere door de datum van je schrijven.
Ik hoop dat je beseft, dat mede door jou, ik dit …op dit moment……naar je kan schrijven.
Ik hou van je.
Liefs Thirza
januari 11, 2011 bij 9:14 pm
jo pinxt
Thirza
Ik begrijp je reactie, zeker gezien de datum. Jij bent wel het bewijs dat je na een donkere periode ondanks nog kwetsbaarheid weer muziek kunt spelen op een saxefoon. Laat die tonen de boven toon voeren.
Liefs Jo