Wachtend op trein van Geldrop naar Eindhoven wordt ik al lopend over het perron overvallen door een boeket bloemen op de grond omringd door waxine lichtjes.

Naast de bloemen ligt een lieve indringende tekst van een vriendin opgedragen aan een zekere Lieke.

Het is een jaar geleden dat deze jonge meid, ik schat haar tussen 16 en 18 jaar voor de trein sprong.

Zelfmoord kent vele namen, tegenwoordig spreekt de maatschappij liever over zelfdoding.

In de psychiatrie noemt men het suicide, in de volksmond heeft iemand  zich van kant gemaakt of ben je er uitgestapt, en voor de kerk heeft de dierbare het leven vroegtijdig verlaten. 

Hoe we het ook willen benoemen de persoon die dit doet beneemt zich zelf van het eigen leven en daarmee ook van verder willen leven.

De achter blijvers vallen in een gat vol vraagtekens, schuldgevoelens, boosheid, verdriet en rouw.

Een deel van onze maatschappij zal de zelfdoder als laf  beoordelen en in het geval van Lieke van mening zijn dat zij de machinist  hiermee niet had mogen belasten.

Zelfmoord pleeg je niet zomaar is mijn mening en laf vind ik het al helemaal niet, immers er is moed voor nodig.

Ik ben er van overtuigd dat Lieke op het moment van springen niet met haar gedachten bezig was met het trauma wat dit bij de machinist teweeg zou brengen, zij wilde enkel en alleen dood en was daar op gefixeerd.

Wel vraag ik me af  wat waren de onneembare blokkades die Lieke tot deze daad brachten?

Een antwoord op deze vraag heb ik niet, er kunnen immers vele factoren een rol spelen, persoonlijkheidsstructuur, opvoeding, relaties, verleden, traumatische ervaring, communicatie, omgevingsfactoren of een combinatie ervan. 

Een oordeel heb ik net zo min, wat heb ik dan wel?

Misschien meer oog en aandacht voor elkaar waardoor we signalen eerder opvangen en de wanhoop voor kunnen zijn om het tij te kunnen keren.

Voor Lieke is het te laat, en dit doet pijn ondanks ik haar nooit gekend heb.

Als de trein weer voort denderd flitsen twee gedachten door mijn hoofd.

Mijn neef Maurice (45) vocht het afgelopen jaar tegen kanker om te overleven. Jij Lieke vocht in je hoofd maar kon voor jou gevoel niet meer verder leven.

Specialisten aan beide kanten staan dan met lege handen.

Beide zijn jullie dood, maar het zou je eigen kind  zijn denk ik na 5 minuten aankomend in Eindhoven op weg naar een feest.