You are currently browsing the category archive for the ‘Ameland, ademland’ category.
Zittend alleen in een tent en alleen staand achter een Limburgse hoeve kun je mijmeren en gedachten optekenen.
Zo schrijf ik.
Jullie hebben qua bouw in huid en botten, deels de structuur van mij.
Jullie zijn nu nog jonge volwassen. De huid is strak en de botten ondersteunen dit in gelijk tempo.
Die van mij en daar is niets mis mee, begint tekenen van herfst te vertonen.
Op mijn boven handen kun je via mijn aders meaderend de geschiedenis van mijn leven aflezen.
Een boeiend leven, net als een rivier, zoekend naar de snelste weg om uiteindelijk in een zee uit te monden en op te gaan in het universum. Wat blijft is de herinnering.
Met de voortgang der jaren krimpt een mens in lengte, met als gevolg dat de horizon ook minder wordt.
Daar is niets mis mee, mits ook jullie even door de knieen willen gaan om op mijn hoogte mee te kijken.
Immers dat deed ik als vader toen jullie klein waren en samen zagen we dan het zelfde beeld.
Kijk dus mee, voor je beseft dat bij mij de winter is ingetreden.
Aan mijn lijf kunnen jullie deels zien hoe jullie lichaam er over dertig jaar uit ziet en laten we eerlijk zijn, dit kan er nog mee door.
Grijs dun haar, maar gedekt. Een appelbuikje, maar geen goudrenet. Platvoeten maar weer stevig stappend.
Maar vooral optimistisch, immers er is leven na de dood, daar geloof ik in.
Jo's Gedachtenkronkels 