You are currently browsing the category archive for the ‘Column Midas Dekker’ category.
Soms zou ik boom willen zijn. Immers de meeste worden stokoud, laten alles stoicijns van ons mensen over zich heen komen en kennen hun geschiedenis en geografie vanuit slechts een punt.
Discussie tussen bomen bestaat dan ook alleen maar uit wuiven.
Wij mensen doen dit anders. Wij verplaatsen ons, en hebben een flexibele stam met beweeglijke takken onder en boven.
Bovendien hebben mannen een extra stammetje zonder jaarring dat af en toe tot een klein berkje uit groeit en verschrompeling kent met de voortgang der jaren.
Het mooie van een boomstam blijft na het vellen door mensen handen, zijn gestructureerde opbouw van jaarrringen, je zou bijna denken dat iedere boom autistisch is.
In mijn jeugd was november de maand dat een van onze twee huisvarkens, beide vrouwtjes met de namen kuusjes geofferd werd om ten dienste te staan voor de twaalf magen binnen ons gezin.
Natuurlijk hadden wij hen als biggen zien opgroeien, en het aaibaar gehalte was bij ons kinderen groot.
De praktijk echter was dat ook magen buiten ons gezin een deel kregen. Veelal waren dit buren die bij het verwerken van het dier een handje meehielpen.
Voor het kerkelijk gezag was het varken zeker niet onrein en was men er doormiddel van huisbezoek er als de kippen bij.
Met een kip ging pastoor niet naar huis, immers die hadden we niet, maar met een aantal korteletten onder zijn arm was onze ziel weer gered.
Immers wat gij voor de geringste der mijne gedaan hebt, hebt gij voor mij gedaan staat in de bijbel.
En aangezien de pastoor de vertegenwoordiger van Jezus was, was ons zieleheil weer een stukje dichter bij de hemel en ons gezin weer een stukje armer.
Onze kuusjes waren echt scharrelvarkens, ook al bestond die term toen nog niet.
Wekelijks kregen ze vers stro en aten ze mee uit de ruif van het overgebleven voedsel van ons gezin. In ruil hiervoor gaven zij weer mest om verwerkt te worden in de groente hof van mijn vader.
De kringloop was in mijn jeugd goed te volgen en bovendien vonden wij als kind die gepofte aardappels in schil tussen al die opgespaarde groentes van een week een lekkernij. Nee het varkensvoer was niet slecht.
Het waren ook sociale beesten, immers het wekelijkse badderen als jongeling in de teil vond plaats naast hun trog. Ik heb heel wat gesprekken al knorrend met hun gevoerd en het strelen van hun platte neus vonden zij een weldaad. Het was een vorm van lichaamstaal.
Het ter slachtbank gaan na een jaar van een van hen vond ik een onoverkomelijk feit, immers daarvoor was het een varken. Het slachten was een ritueel gebeuren waarbij alle aanwezige gezinsleden getuige waren.
Nadat na hevig gekrijs de poten vastgebonden waren joeg de thuisslager vakkundig een kogel door de kop. Vervolgens werd de halsslagader met een dolk doorboord om het bloed op te vangen, bestemd voor bloedworst.
Met brandend stro werden de huidharen verwijderd en met regenwater werd de huid schoon gespoeld.
Hierna gingen de schoentjes uit, hiermee bedoel ik het verwijderen van de hoefnagels, die pootjes waren bestemd voor de erwtensoep.
Vervolgens werd het varken op een houten ladder gelegd en gehaakt. Buurmannen zette daarna de ladder tegen een muur. Ja het had iets weg van een kruiziging maar dan net even anders.
Net als bij de wolf van Roodkapje sneed hierna de slager de buik open en werd het dier in twee delen uiteen geklapt. Nee er kwamen geen zeven geitjes uit.
Dit was ook het moment dat ik al kokhalsend de ingewanden met weeige lucht in een rietenmand zag verdwijnen. De darmen waren bestemd om worsten te vullen en hart, nieren en lever werden verwerkt tot andere smakelijke gerechten.
De blaas werd met stro vol gestopt ter droging en deze werd met Karnaval gebruikt als een soort ballon om mensen op het hoofd te butsen.
Hierna begon het afsterven. Bijna drie dagen hing het beest in de buitenlucht.
Ik denk dat onze buiten katten dit als een feest ervaren hebben.
Dag drie en vier waren de dagen van verwerking. De thuisslager weer present met bijlen en messen.
De gehaktmolen vastgedraaid op de keukentafel en veel kokend water op het kolenfornuis met daarnaast weckpotten om een deel te conserveren.
Op de grond stonden de pekelzakken klaar voor het spek. Dit werd ingelegd in een houtenpekelton die in de kelder stond.
De hamdelen van schouder en billen werden vervolgens gedeeld en gezouten om daarna boven het kolenfornuis hangend te drogen, dit duurde een aantal maanden en zodra het vliegenseizoen aanbrak ging er een kussensloop om.
Bijzonder was als moeder na het drogen daar weer een stuk vanaf sneed en wij het in dunne reepjes op ons zuurdesembrood belegd kregen, een ware lekkernij.
Het bloed werd gelijk met meel de eerste dag tot bloedworst verwerkt, immers een koelkast hadden we niet.
Hierna begon het verwerken met bijl tot hals-rib en haaskorteletten. Deze verdwenen lichtelijk gekookt in weckpotten, eveneens de ribjes.
De kop en de poten werden gekookt in open water, een deel bestemd voor balkenbrei en het overige voor de erwtensoep.
Wat verder door de molen ging werd verwerkt tot gehakt of droogworst.
Zo ging het jaar in en uit. Wij wisten wat we aten en waren deel van de kringloop.
Voor menig gezin zal nu mijn beschrijving als luguber overkomen. Maar als gezin wisten wij wat aten.
Tegenwoordig gaan we naar de supermarkt en krijgen waterigvlees in hapklare brokken op een presenteerschaaltje.
Geef mij maar die slachtmaand van vroeger.
De vallende bladeren toveren mijn tuin om in in een bont pallet van kleuren. De natuur laat ik in dit getij zijn gang gaan.
Bij mij geen nerveuze blazuiger die bij de egels de haren rechtovereind doen staan.
De eekhoorn kan onverstoorbaar doorgaan met de opslag van hazelnoten en de ten prooi gevallen spitsmuisjes worden dagelijks door de katten voor de keukendeur gelegd.
Zij hebben niet door dat ik niet hoef te hamsteren.
Soms zou ik een slak willen zijn. Immers naar mate je ouder wordt gaat het leven snel.
Uitgezondering zijn de 55- 59 plussers waarvoor het pre-pensioen naar 67 dreigt te verhuizen. Zij hopen dat het kabinet qua beslissing er de slakkengang in houdt.
Kan ik makkelijk schrijven als 63 jarige, immers ik ga mijn eigen pad, en voel ik me moe dan sluit ik mij op in mijn huisje.
De eekhoorn is druk de open gebarste vallende walnoten op een geheime plek in te graven voor de winter die komen gaat.
De merels plukken mijn 5 trossen paarsen druiven leeg, zij weten dat die de winter niet doorkomen. Het blad van de druif speelt het spel mee, het groen wordt geleidelijk aan amberrood.
De laatste zonnestralen accenturen dit , terwijl ik een amberrood bokbiertje tot me neem.
Op de radio zingt Gerard Cox t’ is weer voorbij die mooie zomer. Ook wij mensen maken ons op voor de herfst.
Alleen onze drie katten laten zich hier weinig aan gelegen liggen. Zij zoeken de laatste warme zonnestralen op in de tuin, gaan bij avond bij de verwarming liggen en laten de herfst en winter over zich heen komen gelegen nabij de openhaard.
Jullie probleem komt nog wel denk ik, poepen in bevroren grond waar je met geen nagel meer in kunt , strontziek worden jullie hiervan. Niet erg, drie kwart van het jaar hebben jullie een kattenleven.
Symbool van vrede brengers, liefst wit en met een groen buxestakje in hun snavel.
Anders wordt het als je gezeten in de tuin op je witte kop gescheten wordt. Het aangebrachtte gell van de ochtend kan hier niet tegenop. Dit mengsel van groen,wit en bruin moet je er uit douchen.
Vervolgens lardeert die heilige geest, ook nog je stoelkussens.
Liefde gaat dan zeer snel over in duivensoep, die is lekker weet ik uit ervaring van vroeger.
Toch probeer ik milieuvriendelijk de vogel te verdrijven. Klappen met de handen en our geluiden roepen helpt even.
Het beestje met een hoge druk spuit naar buiten de dampkring te brengen, heeft meer nadelen dan voordelen. Immers voor ik alle electra en wateraansluitingen tot stand heb gebracht heeft de vogel zijn grijs- witte vlaaitjes al weer gebakken.
Mijn vrouw Marijke, die is inventief. Koop bij Bart Smits een hoge druk waterpistool. Je hebt geen electra nodig en bent snel wendbaar. Bovendien kan ik jou als je vervelend doet snel het hazenpad laten kiezen.
Inderdaad inventief. Moet ik naar het plaatselijk buurtcafe om onder het genot van een trappist mijn kleren laten gaan drogen.
Dinsdag naar Bart- Smits.
De mens is het enige zoogwezen die zijn voedsel zelf bereidt. Nu moet ik dit voor de gebruiker wel relativeren.
Immers steeds meer gezinnen maken gebruik van kant en klare stoom- of magnetron maaltijden met een hoog percentage aan zoutgehalte tegen vroegtijdig bederf.
Zoogdieren zijn anders, die gebruiken als het kan voedsel rouw en puur uit de natuur, maar mee geevalueerd met ons als mens geldt dit niet meer voor honden en katten, die reageren steeds meer op een blikopener.
De inhoud van het blik maakt bij openen niets uit, als het maar hetzelfde geconditioneerd geluid maakt.
Het vertrouwde voorproeven vroeger van vleeswaren of die nog niet bedorven waren aan mijn katten heb ik afgeschaft. Immers ook zij leiden inmiddels door het stomen van cadavers onder hoge druk aan smaakvervlakking.
Blijft over het oerwoud in te gaan, leeuwen, tijgers en wilde katten slachten daar dagelijks nog vers en eten producten van eigen bodem.
Een dood mens daar gevonden zullen ze besnuffelen om vervolgens er met een brede boog om heen te lopen, immers die ruikt naar blik.
De natuur neemt niet alleen, maar is ook vrijgevig.
Zo woont er bovenop de schoorsteen een krakers kouwenfamilie. Bij het uitvliegen van de jongen gaat het nogal eens mis en dunnen onze katten als M.E. het gezin uit.
Nu de herfst aanbreekt spelen de vogels met hun kleur voor zwarte Piet.
Met regelmaat laten ze een walnoot uit hun snavel op ons erf belanden en al proevend weten zij de juiste smaak bomen te bereiken.
Ooit meen ik ergens gelezen te hebben dat ze ook gek zijn op het verzamelen van goud en zilver. Echter wat tot heden bij ons gevallen is zijn troostprijzen, eikels en walnoten.
Het is net de staatsloterij.
Het hele jaar heeft hij of zij op een vaste plek vanuit de boom onze parasol en tuinkussens onder gescheten.
Nee ik heb niets tegen duiven, wel tegen hun vast schijtgedrag. Dus heb ik de w.c. tak ter ontmoediging een aantal weken geleden afgezaagd.
Echter deze duif is niet voor een gat te vangen en zoekt een lagere plek op in onze tuin.
Vandaag echter maakt Max onze kater hier abrupt een eind aan. Ingrijpen kon ik niet. Trots laat hij zijn prooi zien op gepaste afstand en verdwijnt in de tuin van de buurman.
Na een uur komt hij terug, werkt de laatste ingewanden naar binnen en zal vast denken daar had jij geen tak voor hoeven af te zagen. Bovendien bespaar je vanavond een blik kattenvoer.
Hoe wreed ook, de natuur grijpt zelf in.
Samen genoten zij vele jaren van haar. Maar wij als buren ook.
Zij was hun trouwe viervoeter maar als buren waren ook wij op haar gesteld. Begroeten deed ze uitbundig en met culinair eetgenot kon ze overweg.
Vandaag gaat ze ons verlaten, haar lijf is uitgeput. Ik heb nog even met haar kunnen praten, strelen en ben met een traan naar achter in mijn stilte hoekje in de tuin gegaan.
Tussen de struiken zie ik ongewild een man en vrouw in verdriet elkaar kussen, Baloe wandelt onder tussen zijn laatste tuinpadgang.
Trouw als een hond, klopt als een bus. Het is nu 15.45 uur de bel bij de buren gaat. Baloe hoor ik blaffen, ik besef hierna niet meer.
Bedankt lief beest voor je vriendschap.
Jo's Gedachtenkronkels 